صاحب این قلم گاه‌گاهی می‌نگارد تا به تعبیر كازانتزاكیس، دلش را شعله‌ور، شجاع و بی‌قرار و مسئول به آزادی خود و خلق نگه دارد. می‌نویسد تا در «تهاجم ناامیدی» و «تنگنای ساختاری» خود را به «رستگاری خالق» و «رهایی خلق» برساند…

به امید آن که «آیندگان بدانند اینجا مقصود از کلام، تدبیر حمل مشعله‌ای بود در ظلام»